Aan het einde van de dag worden de geplukte besjes verzamelt en op grote ronde zeven neergelegd, de koffietelers schudden vervolgens de besjes en gooien deze omhoog. Zo vallen alle steentjes, takjes en aarde tussen de koffiebesjes onder vandaan. Wij proberen het ook eens en kwamen er achter dat dit niet zo makkelijk is als het eruit ziet.

De volgende dag bezoeken we de Jaguara farm. We lopen over de plantages en zien hoe de koffieplukmachine zijn werk doet. Deze koffieplukmachine schud zachtjes de koffiestruiken waardoor alleen de rijpe besjes eraf vallen. Deze besjes vallen op een lopende band, vervolgens worden ze omhoog gebracht en vallen in een bak die achter een tractor hangt. Dit proces wordt doorgaans twee tot drie keer herhaald om de paar weken, zodat alle rijpe besjes geplukt worden. Het voordeel van zo’n plukmachine is dat het minder mankracht vraagt en dus sneller gaat. Tevens beschadig je door het plukken de plant ook niet, de bladeren blijven aan de koffieplant vastzitten.

Het tweede deel van de week waren we bij Augusto, Capadocia Coffee. Ook hier slapen wij op de plantage in het Guesthouse van Augusto. We worden wederom hartelijk ontvangen en er staat een uitgebreide maaltijd voor ons klaar. De volgende dag neemt Augusto ons mee (staand op de achterkant van zijn truck) langs zijn eigen plantages en die van zijn familie en vrienden.

De plantages van Augusto liggen op verschillende hoogtes. We beginnen de dag op zijn hoogste plantage op 1500 meter. Hoe hoger we komen hoe steiler de berg wordt en hoe kouder de temperatuur. Je merkt dat de koffieplanten op deze hoogte met andere weersomstandigheden te maken hebben dan de lagere gelegen plantages. Het is hier kouder en er staat meer wind. Augusto heeft tussen de koffieplanten andere planten geplaatst om de koffieplanten te beschermen tegen de kou en de wind. Ze functioneren als een soort natuurlijk windscherm.
De lagere plantages die op 1200 meter liggen, zijn minder heuvelachtig. De temperatuur is hier een stuk aangenamer en er staat een minder harde wind. De koffieplanten staan hier dan ook keurig in een rijtje, je kan het vergelijken met een wijngaard.

Na het bezoek aan de plantages bezoeken we zijn patio. Hier liggen de koffiebesjes heerlijk in de zon te drogen. Dit gebeurt in Brazilië op verschillende manieren. Veel gebruikt worden nog steeds de betonnen patio’s, de bessen liggen hier gemiddeld (hangt van de temperatuur af) 17 dagen te drogen, totdat het vocht percentage van de koffiebes 12% is. Ze moeten geregeld worden omgekeerd zodat ze niet aan één kant verbranden. Dit wordt handmatig gedaan door middel van een brede plank aan twee stokken. De hele dag lopen mensen heen en weer om de besjes te draaien.
Wanneer de koffieboon de juiste temperatuur vocht heeft worden de besjes naar elkaar geveegd tot één lange rij. Zo kan de schepmachine de besjes opscheppen en naar de volgende verwerkingsmethode brengen. ’s Nachts wordt er een dekentje van plastic over de koffiebessen gelegd om ze te beschermen tegen de kou.

De besjes worden plakkeriger: het zoete uit het vruchtvlees van het besje trekt in de koffieboon.

Ook staat er een greenhouse op het terrein van Augusto. Een greenhouse is een soort van kas. In het greenhouse liggen de besjes te drogen op betonnen patio’s of African beds. De temperatuur in het greenhouse is veel hoger waardoor het droogproces sneller gaat. Sneller drogen heeft natuurlijk ook weer invloed op de smaak van de koffieboon. Tevens is een greenhouse een bescherming van de besjes voor het weer, de besjes liggen lekker droog, geen regenbui meer die de oogst kan verpesten.